“Het is toch een soort visuele geschiedschrijving“, zegt fotojournalist Piet den Blanken (1951-2022) over zijn fotografische werk in de film Feitelijk, maar niet objectief.
En dat is zijn werk ook geworden. Geschiedenis, beeld van de laatste vijftig jaar.
Migratie was een belangrijk thema in het werk van Piet. Migratie in Europa, in Afrika, in Midden- Zuid- en Noord-Amerika. Tientallen jaren bezocht hij grenzen over de hele wereld, en fotografeerde migranten en vluchtelingen aan beide kanten van de grens. Ook mensen die slachtoffer waren van grenzen en conflicten. Soms niet prettig om naar te kijken, een confronterende werkelijkheid.
Het werk van Piet laat migratie in al zijn facetten zien, van binnenuit, van heel dichtbij. Piet was bijna één met zijn onderwerp. En dat is te zien aan de foto’s.
Ondanks al zijn reizen, is Piet ook altijd veel in Brabant blijven fotograferen, waar hij geboren is en waar hij is blijven wonen.
Piet den Blanken
Piet den Blanken organiseerde (bijna) altijd zijn eigen projecten. Hij bedacht wat hij wilde fotograferen, zocht daar soms financiering voor en zorgde dat het gepubliceerd werd. Liever niet aan de muur van een galerie, liever in een boek of een tijdschrift, het liefst in de krant.
Piet den Blanken (geboren 1951) was fotojournalist en documentaire fotograaf. Hij kwam in aanraking met fotografie tijdens een baan als doka-laborant in afwachting van zijn vervangende dienst. Sindsdien was hij fotojournalist, gericht op mensen die in de reguliere geschiedschrijving vaak buiten beeld bleven, zowel in Nederland, aan de grenzen van Europa, en in Latijns-Amerika. Dit zou hij de rest van zijn leven blijven doen. Piet overleed op 71-jarige leeftijd in Guatemala (2022), tijdens een reis waar hij eerder door hem gefotografeerde projecten bezocht, om nog meer toe te voegen aan zijn ‘Geschiedschrijving’.
Piet zijn geschiedenis werd abrupt gestopt, maar zijn foto’s blijven bestaan.
Bekijk de website van Piet den Blanken
Foto’s van Piet den Blanken
Bagage van migranten voor het registratiecentrum van de Servische grenspolitie. Balkanroute naar Europa. De Balkan is de belangrijkste vluchtroute geworden voor vooral Syriërs, Afghanen, Pakistanen en Irakezen die naar de Europese Unie willen. Met de boot, te voet, per trein en met de bus. Elke dag komen er 1000 migranten uit Turkye met overvolle gammele bootjes aan op de Griekse eilanden, het merendeel op Lesbos. De migranten reizen door naar de rijkere landen van West- en Noord-Europa. De autoriteiten zijn niet berekend op de grote aantallen migranten. Als er al opvanglocaties zijn, hebben die minimale voorzieningen. Migranten hebben nauwelijks toegang tot sanitair, onderdak, voedsel, transport en gezondheidszorg. Op veel plaatsen zijn vrijwilligers actief die met veel inzet een beetje steun geven. foto © Piet den Blanken / Hollandse Hoogte.
Vluchtelingen in de rij voor voedsel en water. Moria is het grootste vluchtelingenkamp in de Europese Unie. Het ligt op ongeveer 7 kilometer van Mytilini. Gebouwd voor 5000 mensen verblijven er in zomer 2020 ongeveer 20000 vluchtelingen. Door plaatsgebrek is er rond het overvolle oficiele kamp eeen cirkel volgebouwd met tentjes en krotjes.
Zomer 2020, reportage over migranten en vluchtelingen in Griekenland.
foto © Piet den Blanken / Hollandse Hoogte.